γράφει η Δήμητρα ΣΚΟΥΡΑ, permanent make-up artist

Εκείνη την έλεγαν Γκόλφω και ο άνδρας της καρδιάς της ήταν ο Τάσος. H σημερινή απόγονος της βουκολικής ηρωίδας δεν έβοσκε πρόβατα. Ήταν φαρμακοποιός. Mε μαμά δασκάλα και συμμαθήτριες αρσακειάδες. Με ιδιόκτητη μεζονέτα, trendy φαρμακείο και υπαλλήλους σε παράταξη. Σπούδασε, έκανε καριέρα, έκανε παιδιά, έκανε φίλους, τα κατάφερε. πέτυχε πολλά από εκείνα που φαίνονται κι από εκείνα που δεν φαίνονται. Στα σαρνάτα επτά της είχε κάνει όλα όσα έπρεπε να κάνει εκτός από ένα: Δεν είχε ακόμα συναντήσει τον έρωτα. Τον έρωτα που νόμισε ότι τον συνάντησε, στο απόμακρο και ανεξιχνίαστο βλέμμα του πλέιμποϊ/ επαγγελματία εργένη, Τάσου. Που αντίθετα με τον μακρινό πρόγονό του- που αναζητούσε τη μία και μοναδική γυναίκα στη ζωή του- ο σύγχρονος αυτός εγγονός του Βαλεντίνου, καταφεύγει στην πολυγαμία για να εξαγοράσει την τιμή της ανδρόπαυσης. Αθεράπευτα γυναικάς, προσφέρει το κορμί του σε μια παγκόσμια μελέτη και το θεωρεί απλό, επειδή ουδείς υπήρξε ευφυέστερος ενός ανόητου αλαζόνα. Το Viagra και οι συνοδοιπόροι του, Lavitra, Uprima, Chialis, δεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά στις περιστασιακές, κυρίως ξενόφερτες, περιπετειούλες που θέτουν εαυτόν στη “βιολογική πρίζα” και τον καθιστούν λειτουργήσιμο και ερωτεύσιμο . Το “κακό παιδί”, ο “λάθος άνθρωπος”, είναι πάντα αυτός που υπόσχεται τη λιγότερο βαρετή εξέλιξη τη δεδομένη στιγμή. Απλώς μερικές φορές αυτό που ξεκινάει σαν περιπέτεια καταλήγει ταινία καταστροφής. Έτσι και έγινε! Η Γκόλφω αυθόρμητη, ανυπόμονη, “κουτάβι” με λίγα χιλιόμετρα εμπειρίας στις τοξικές ενώσεις του αρσενικού και με μια εφηβεία σε εκκρεμότητα, έπεσε με τα μούτρα. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο αυτό. Ωραίος άνδρας, με καλούς τρόπους, χειριστικός, με ειδικότητα στην αποπλάνηση και κυρίως στην παραπλάνηση, έγινε γρήγορα ο ευσεβής της πόθος. Γι’ αυτόν τον άντρα τα έκανε όλα.
Ως άλλη Λωξάνδρα, και κασκόλ έπλεξε, και γιουβαρλάκια μαγείρεψε και κουμπιά έραψε και τούμπες έκανε… Και αυτή η αιώνια έφηβη, αυτή η πεταλούδα της νυκτερινής ζωής, η ακούραστη workaholic, το πιο business oriented παραγωγικό μυαλό, προσαρμόζει σιγά-σιγά τη δημιουργικότητά της στη φιλοσοφία του συγκεκριμένου άνδρα που καλείται να υπηρετήσει.
Και έτσι πέρασαν τέσσερα χρόνια εγκεφαλικής δέσμευσης και συνεχούς αγώνα διεκδίκησης και αμφισβήτησης. Εκείνος αντλεί και εκείνη εξαντλείται. Ένας λειτουργικός “ισχυρός ανήρ”, ως γνωστόν, είναι η μόνη αήττητη δημιουργική δύναμη στον πλανήτη. Με πυγμή ή πνεύμα, διαχρονικά, έχει ανατρέψει, αυτός ο σφύζων… κοινωνικός εργάτης τα πάντα.  Το “κουταβάκι”, που την έλεγε χαϊδευτικά, ως αθώο και άπειρο πλάσμα, και που στην αρχή το θεωρούσε κολακευτικό, έγινε συνώνυμο του “είσαι του χεριού μου”. 
Η Γκόλφω έχει πάντα παρέα, και το ξέρει. Είναι η δεύτερη, ή η τρίτη, σε κατάταξη γυναίκα, ανάμεσα σε επίσημες αρραβωνιαστικές και ανεπίσημες ορντινάντσες του γραφείου, που παίζουν μαζί του τον γιατρό! Πρώτη επιλαχούσα, η γεωργιανή καθαρίστρια που “τζογάρει” τυφλά και άνευ όρων στο συνεδριακό τραπέζι… Ο ανδρισμός αυτού του αρσενικού ενισχύεται από γυναίκες με ατελή όραση και η Γκόλφω, για να βιώσει τον έρωτά της, έπρεπε να χάσει “προσωρινά την ισχυρότερή της αίσθηση, την όραση”. Για να μην βλέπει τον φουσκωμένο λογαριασμό του τηλεφώνου, τα νυχτερινά μηνύματα στο κινητό, τις ξεχασμένες σερβιέτες, τα ίχνη του κραγιόν στα μαξιλάρια… 
Τα πράγματα δεν έχουν νόημα από μόνα τους. Εμείς τους το δίνουμε. Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ είχε πει ότι “δράμα” είναι η ζωή χωρίς τα βαρετά σημεία. Ήξερε τι έλεγε. Διότι και στη συγκεκριμένη σαπουνόπερα, η ηρωίδα νιώθει έλξη για τις δύσκολες, δραματικές καταστάσεις, με τη μοιραία αδυναμία του εντόμου που πάει προς το φως παρά τη μαθηματική βεβαιότητα ότι θα γίνει κάρβουνο.
Αν και η εξομοίωση του homo sapiens με ένα λεπιδόπτερο δεν είναι ακριβώς αυτό που ο Δαρβίνος θα χαρακτήριζε ευχάριστη εξέλιξη, είναι ο λιγότερο υποτιμητικός τρόπος να περιγράψει κάνεις την επιμονή της να θέλει να κατακτήσει τον πιο άπιαστο έρωτα. Έναν συλλέκτη στιγμών, βλεμμάτων και αισθημάτων, που καταγράφει την αγάπη (απ’ όπου κι αν προέρχεται), την αποθηκεύει και τη διαχειρίζεται κατά το δοκούν. 
Εκείνη παίζει στο παιχνίδι του, συγχωρεί τα παραστρατήματά του και με την πρώτη ευκαιρία, ή αλλιώς το πρώτο one night stand, ανταποδίδει το χτύπημα κάτω από την μέση. Και φεύγει, και ξαναγυρίζει, και ξαναφεύγει, και επιστρέφει, μέχρι τη στιγμή που ο “Αεί άριστος” Αδάμ, βλέπει το “φως το αληθινό” και μένουν μόνοι, οι δυο τους, χωρίς άλλους διεκδικητές. Καλά ξεκίνησε, αλλά δεν κράτησε και πολύ. 
Άρχισε νέος κύκλος ερωτικών συνομιλιών που επανέφερε την αλλοδαπή-γεωργιανή-καθαρίστρια-οικονομολόγο του γραφείου και πάλι στο προσκήνιο. Η διπλή ζωή για αυτόν, είναι μια επιπλέον ζωή. Υπόσχεται την προέκταση της ζωής του.
Είναι αλήθεια ότι το αρσενικό από τη στιγμή που θα γεννηθεί, ψάχνει να βρει την “πηγή” που θα τον κρατήσει ακμαίο και ενεργό. Ανεξαρτήτου εθνικότητας και καταγωγής. Κάτι σαν την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ που γιατρεύει τα κακώς κείμενα. Το πράγμα είναι πάρα πολύ σύνθετο. Ο Χριστός όμως στο Ευαγγέλιο, το περιγράφει τόσο ρεαλιστικά. Υπάρχει μια στέρνα που έχει μέσα νερό. Όποιος προλάβει να πέσει πρώτος μέσα στο νερό, θεραπεύεται. Πότε όμως; Εφόσον προηγηθεί η επίσκεψη του αγγέλου, ο οποίος θα ταράξει τα νερά. Αυτή η εικόνα τα λέει όλα. Πρώτον δεν θα θεραπευτείς ποτέ, αν δεν έρθει πρώτα ο άγγελος να ταράξει τα νερά. Δεύτερον, δεν θα θεραπευτείς ποτέ, αν δεν είσαι ο πρώτος τυχερός που θα προλάβεις να πέσεις. Γιατί είναι πολλοί οι υποψήφιοι.
Με λίγα λόγια δεν αρκεί το συναίσθημα που νιώθεις να είναι αληθινό. Πρέπει να έχει βγει και σε μια κρίσιμη και συγκεκριμένη στιγμή. Κρίσιμη είναι τώρα η στιγμή για ποιον; Για κείνον ή για κείνη;
Έτσι σκεπτόμενη, της ήρθε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Η τελευταία έμπνευση, η ύστατη εκδήλωση υποτέλειας και υποταγής και τ’ όνομά του (πιο σωστά η υπογραφή του) έγινε tattoo και γράφτηκε, την ημέρα των γενεθλίων του στη ραχοκοκαλιά της.

Ήταν για κείνη η απόλυτη δήλωση αγάπης και παράλληλα η τελική δοκιμή. Ένοιωσε την ανάγκη να “πει”, να “δηλώσει”, κάποια πράγματα και μέσω καλλιτεχνικού σχεδίου στο σώμα της. Αν εκείνος δεν άλλαζε πορεία, μετά απ’ αυτό, τότε δεν υπήρχε σωτηρία. Κολακεύτηκε πολύ, είναι η αλήθεια.  Έσκυβε κάθε τόσο και κοίταζε το ανεξίτηλο… βουλοκέρι που επισφράγιζε την κατάκτηση του! Το θεωρούσε έργο τέχνης με την ιδιαιτερότητα πως ο “καμβάς” του καλλιτέχνη είναι το σώμα της και όχι κάποιος πίνακας ζωγραφικής. Καμάρωνε και κορδωνόταν, ήταν υπερήφανος και σίγουρος πια για την ιδιοκτησία του.  Το έδειχνε και στις φίλες της για … παραδειγματισμό.
Όλα δείχνουν πια υπέροχα, αλλά δεν είναι… Κατόπιν ενδελεχούς (!) έρευνας (του κινητού και λοιπών προσωπικών δεδομένων), διαπιστώθηκε, ότι η γεωργιανή υπήκοος, κυρία πασών των τεχνών, είναι ακόμη εκεί, στέλνει μηνύματα, και το παίζει και “ολίγον” έγκυος. Εκείνη ξαναφεύγει και εκείνος, σε μιαν αναπάντεχη προσπάθεια επανασύνδεσης, ζητά συγνώμη, κάνει δηλώσεις μετανοίας και ορκίζεται “πίστην αιώνιον”. Την παρασύρει η μειλίχια, γαλατική σχεδόν εκφορά του αισθήματός του. Δεν θα έπρεπε. Την ώρα που βουρκώνει ο άνθρωπος, την ίδια ώρα μπουκώνει λαίμαργα ο συλλέκτης και ρίχνει εντός του την αλήθεια της στιγμής.
Οι άνδρες λένε ψέματα! Δεν πρόκειται για είδηση! Όμως, ειλικρινά πιστεύουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν μια γυναίκα; Και αφού δεν μπορούν να την κοροϊδέψουν, τότε γιατί εκείνη επιλέγει να παραμείνει με ιώβεια υπομονή δίπλα σε ένα ψεύτη άντρα; Μήπως είναι και αυτό ένα ακόμη κομμάτι της θηλυκής της σοφίας;  ‘Οχι! Αυτό γίνεται γιατί ελπίζει! Ελπίζει πως κάποτε, κάτι θα αλλάξει. Πιστεύει πως κάποιος που της δηλώνει να την αγαπά μπορεί κάπου και να το εννοεί!
Έτσι το πρώην κουταβάκι τουμπάρεται προσωρινά, και επιχειρεί να αναδομήσει τον ίδιο τον πεπτωκότα ήρωά της. Αλλά “γονίδιον ανίκατον μάχαν”.
Η επικοινωνία με την παρ’ ολίγον μάνα αλλοδαπή συνεχίζεται, και έτσι φεύγει οριστικά και αμετάκλητα. Και  της μένει το tattoo! Ευτυχώς που υπάρχει το cover up. Έτσι η υπογραφή  έγινε λωτός και το όνομα χάθηκε μέσα στα πράσινα φύλλα. Μια δίνη από χρώματα απλώθηκε στην επιφάνεια του “καμβά”, από ένα γεμάτο ένταση “πινέλο”, που ταξιδεύοντας στο λευκό το δέρμα, το μεταμορφώνει σε μiα αισθητική και συναισθηματική περιπέτεια. Μπορείς να κάνεις τα πάντα με το χρώμα… Η απλότητα του μέσου είναι που έχει το ενδιαφέρον. Σε λιγότερο από μία ώρα, εκείνη βλέπει τον λωτό σαν να είναι η πρώτη φορά, χωρίς μνήμη, χωρίς τίποτα δεδομένο. Tίποτα δεν έμεινε που να θυμίζει τα προηγούμενα. 

Βρίσκεται πλέον στη φάση της συνειδητοποίησης όσον αφορά του τι σημαίνει να “κάνεις tattoo”, επιλέγοντας προσεκτικά, κάποιο σχέδιο που σου αρέσει και σε εκφράζει διαχρονικά. Πόνεσε, όχι το δέρμα της απ’ τη βελόνα, μόνο ο ξεριζωμός από πάνω της και η θυσία που πήγε χαμένη…  Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.
Όχι, δεν έχει μετανιώσει, που το έκανε, και ας λένε!  Ήταν δήλωση και εκδήλωση αγάπης που δεν εκτιμήθηκε. Σαφώς δεν μετάνοιωσε που το κάλυψε επίσης. Υπήρξε συνεπής μ’ αυτό που ένιωθε κι έπραξε αναλόγως και πριν και μετά. Σωστό ή λάθος, ας το κρίνει η ιστορία απ’ την αρχή ως το τέλος! Η ζωή δεν είναι παραμύθι! Τα παραμύθια πάντα τελειώνουν, με το επιμύθιο/ταφόπλακα για την πλοκή, “έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”.

 Ηθικό δίδαγμα

Η Σταχτοπούτα δεν χάνει πια το γυάλινο γοβάκι της. Έβαλε μυαλό και αγόρασε μπότες. Τα πάντα σε αυτή τη ζωή, διορθώνονται! Ακόμα κι ένα tattoo, που ενώ γίνεται από αγάπη, στο σωστό σημείο, μπορεί να γράφει το “λάθος” πράγμα. Αρκεί βέβαια να ξέρεις τους κατάλληλους ανθρώπους και “σκεπάζονται” όλα. Πάντα κάπου υπάρχει επόμενος “θεραπευτής” που καλύπτει, σαν νέο tattoo, τα κενά της ψυχής και γιατρεύει τα σημάδια της καρδιάς. Ας αναθέσουμε λοιπόν τις κάθε είδους “επιδιορθώσεις” στους ειδικούς και θα βρεθούμε στα έμπειρα χέρια τους. Κάνουν θαύματα!!!