Ο χώρος αυτός είναι στ’ αλήθεια δώρο Θεού.
Τον διάλεξα, γιατί είναι κέντρο – απόκεντρο και γιατί μπροστά του έχει τα ορεινά της Καστέλλας, το λόφο με το ελάχιστο εναπομείναν πράσινο της πόλης. Στους πρόποδες του λόφου, ένα δίπατο κτίριο του 1897, με στεγασμένη εσωτερική αυλή σε παραπέμπει σε αλλοτινές εποχές… Είναι το διατηρητέο πρώτο Δημοτικό Αρρένων, που λόγω έλλειψης κτιριακής υποδομής, λειτουργούσε, κατά τη διάρκεια της νύχτας, για να στεγάσει την Τεχνική Σχολή “Προμηθέας”, το έμβλημα του παλαιού Πειραιά. Σε κοντινή απόσταση, βρίσκεται το αρχοντικό Μεταξά – της ιστορικής ποτοποιίας – κτίσμα του Ερνέστο Τσίλερ που κατάφερε να αντισταθεί στην επέλαση της αντιπαροχής και να συνδεθεί άρρηκτα με το ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη. Η μητέρα του ήταν αδερφή της οικοδέσποινας και έτσι το νεοκλασσικό μέγαρο αποτέλεσε, ειρήσθω εν παρόδω, ζωτική πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη που πέρασε μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων σε αυτό το μεγαλοαστικό περιβάλλον. Από το μπαλκόνι αντικρίζεις το παραλιακό μέτωπο του λιμένα Ζέας, που υπήρξε ο πολεμικός ναύσταθμος της αρχαίας Αθήνας. Παρ’ ό,τι σήμερα αποτελεί αναμφίβολα το πιο κοσμοπολίτικο σημείο του Πειραιά, μπορείς ακόμη να ακούσεις “τα φτερά της Ιστορίας”. Όλος αυτός ο ορίζοντας ενέπνευσε το ύφος και τη διακόσμηση της επαγγελματικής μας στέγης. Το περιβάλλον, αλλά και ο εσωτερικός χώρος του κτίσματος μας κατηύθυνε. Η σκαλιστή δρύινη σκάλα που οδηγεί στο ανώγειο της κατοικίας, είναι η ίδια σκάλα που προϋπήρχε στο νεοκλασσικό οικοδόμημα πριν κατεδαφιστεί. Τα ψηλοτάβανα δωμάτια, το ασπρόμαυρο δάπεδο, το μαρμάρινο τζάκι και οι φαρδιές “κασαδούρες” στις πόρτες ήταν μονόδρομος για τις επιλογές μας.
Δεν ξέρω αν ο χώρος αυτός έχει στυλ και ποιο είναι αυτό για να το κατονομάσω, πάντως αν έχει, είναι το δικό μου. Μου μοιάζει. Φανερώνει με την πρώτη ματιά τη δουλειά μου, την καταγωγή μου, τη ζωή μου μέχρι σήμερα. Ελάχιστα πράγματα έχω αγοράσει. Τα περισσότερα έπιπλα έφτασαν σε μένα από σπίτια δικών μου: του παππού, της θείας, των φίλων μου. Είμαι θιασώτης της ανακύκλωσης. Μου αρέσει να συνυπάρχουν κομμάτια της δικής μου καθημερινότητας με αυτά του παρελθόντος. Τώρα που το σκέφτομαι έχει ένα στυλ ετερόκλητο, μιας και εγώ από παιδί κινούμαι πολύ και συνδέομαι με χώρους, χώρες, άτομα. Είναι ένα συνονθύλευμα αντικειμένων από διαφορετικές εποχές και φάσεις της ζωής μου αλλά και αυτής αγαπημένων ανθρώπων. Ακόμα και τα έργα τέχνης που δεσπόζουν στο χώρο, είναι “τεκμήρια” των προσωπικών μου σχέσεων με τους καλλιτέχνες. Όπως η προσωπογραφία μιας γυναίκας, της ζωγράφου Αργυρής Αγκαβανάκη καθώς και το πορτρέτο της μικρής εταίρας, της αγαπημένης μου Σοφίας Καλογεροπούλου. Παρ’ ό,τι η δουλειά μου χαρακτηρίζεται ως “χρωστική ποίηση”, στην πραγματικότητα μου αρέσουν λίγα χρώματα, το άσπρο και το μαύρο. Σε αυτό το δίπατο ρετιρέ προσπάθησα να ενώσω το παλιό με το καινούργιο. Το μοντέρνο με το κλασσικό. Δούλεψα τις αντιθέσεις για να δημιουργήσω ένα χώρο εναλλακτικό, όπου ο καθένας από σας θα νιώθει καλεσμένος και έτοιμος να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει και ό,τι δεν του ταιριάζει. Το Skouras Lab είναι πραγματικά ένα εργαστήριο ομορφιάς και ιδεών. Ένας άλλος κόσμος γεννιέται σύντομα. Ένας άλλος κόσμος είναι ήδη εδώ. Συνεχίζουμε μαζί “αεί διδασκόμενοι”…