Από τη:
Δήμητρα ΣΚΟΥΡΑ, permanent make-up artist

Τέσσερις από τις πέντε αισθήσεις βρίσκονται κατ’ αποκλειστικότητα στο πρόσωπο: η όραση, η όσφρηση, η γεύση και η ακοή. Αλλά και η πέμπτη αίσθηση δεν απουσιάζει: τα μάγουλα είναι μια περιοχή όπου η αίσθηση της αφής είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη. Το πρόσωπο είναι λοιπόν το μέρος του σώματος όπου βρίσκονται σχεδόν όλες οι αισθήσεις που διαθέτουμε για να αντιλαμβανόμαστε τον έξω κόσμο.

Ας προσθέσουμε σε αυτά την πρόσληψη ερεθισμάτων από τον έξω κόσμο και το ότι από αυτό το μέρος του σώματος προσλαμβάνουμε και την ενέργεια (αέρας, τροφή και νερό).
Το πρόσωπο είναι πρόσληψη αλλά και έκφραση. Το βλέμμα και οι γκριμάτσες εκφράζουν με μεγάλη ακρίβεια τα συναισθήματα (σκεφτείτε, απλώς, την εκφραστικότητα του βωβού κινηματογράφου), το ίδιο όμως συμβαίνει με το λόγο, την ανάσα.
Το πρόσωπο, λοιπόν, είναι ο σημαντικός συνδετικός μας κρίκος με τον έξω κόσμο. Είναι ό,τι προσλαμβάνουμε, ό,τι εκπέμπουμε ή εκφράζουμε. Είναι η εικόνα του εαυτού μας που δείχνουμε προς τα έξω. Με δύο λόγια, το πρόσωπο είναι η ταυτότητά μας.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί, μία σύνθεση της προσωπικότητάς μας. Είναι το πορτρέτο μας.
Στο πρόσωπο συνενώνονται συμβολικα δύο πόλοι, αρσενικό και θηλυκό: τα αυτιά, η κάτω γνάθος και το στόμα, σαν σύνολο, αντιστοιχούν με τις ωοθήκες, τις σάλπιγγες και τη μήτρα, ενώ το ζεύγος μάτια-μύτη αντιστοιχούν με τους όρχεις και το πέος. Πολλοί μελετητές, άλλωστε, αναγνωρίζουν αυτή τη σχέση μεταξύ μύτης και σεξουαλικότητας. Mια ιδιαιτερότητα του ανθρωπίνου σώματος είναι ότι σε κάθε όργανο θα μπορούσαμε εύκολα να βρούμε να βρούμε ένα ίχνος του όλου. Στην πραγματικότητα, η λειτουργία των οργάνων και των κυττάρων μας θυμίζει την μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας. Ο καθένας έχει την ειδικότητά του, μια δουλειά που πρέπει να κάνει, αλλά όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει στην άλλη άκρη της γης. Ό,τι επηρεάζει τον ένα επηρεάζει και το σύνολο.
Το πρόσωπο αποτελείται από τρεις ζώνες: το μέτωπο, που αντιπροσωπεύει τη διανοητική μας φύση, τη μεσαία περιοχή (μεταξύ ματιών και στόματος), που αντιπροσωπεύει τη συναισθηματική μας φύση και, τέλος, τις σιαγόνες και το πηγούνι, που μιλούν για θέληση, αποφασιστικότητα ίσως και πείσμα.
Όταν σε κάποιον είναι υπερτονισμένη η περιοχή του μετώπου, φαίνεται ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο διανοούμενο, οραματιστή,εγκεφαλικό, αλλά που του λείπει η θέληση να υλοποιεί τις ιδέες του. Σε όσους υπερισχύει η μεσαία περιοχή, είναι άτομα συναισθηματικά, με καλλιτεχνικές τάσεις και ευαίσθητα στον ψυχικό πόνο των άλλων. Τέλος, όταν το πηγούνι ή οι σιαγόνες υπερτερούν, τα άτομα είναι πρόθυμα, πρακτικά, με καρτεσιανή λογική και προχωρούν στη ζωή με αποφασιστικότητα σαν μπουλντόζες, σφίγγοντας ενδεχομένως τα δόντια. Όταν τα φρύδια προσεγγίζουν το ένα το άλλο ή και ενώνονται στη μύτη, είναι ένδειξη αποφασιστικής και θεληματικής προσωπικότητας. Αντιστρόφως, τα απομακρυσμένα φρύδια χαρακτηρίζουν ευαίσθητα και ασταθή άτομα, κυρίως στις συναισθηματικές τους σχέσεις, άτομα που έχουν πιο ανεπτυγμένη φαντασία και καλλιτεχνική διάθεση. Τα παχιά φρύδια είναι σημάδι γερής κράσης κλπ.
Tα αυτοκινητιστικά ατυχήματα που προκαλούν τραύματα στο πρόσωπο έχουν, συνήθως, ως συνέπεια μια βαθιά αμφισβήτηση της προσωπικής μας εικόνας και του τρόπου που βιώνουμε τη ζωή. Ενδέχεται να είναι όμως και μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας όσον αφορά τις σημαντικές μας σχέσεις.
Παρ’ ότι είναι πολύ δύσκολο ψυχικά να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση, η αποστασιοποίηση από την εικόνα, μας δίνει μια εσωτερική δύναμη και μας παρέχει την ευκαιρία να βρούμε νέους προσανατολισμούς στη ζωή μας, κάτι που πολλές φορές μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα θετικό.

Μπορούμε να αλλάξουμε πραγματικά;

Η αλλαγή στη ζωή μας είναι συνεχής, συμβαίνει ερήμην μας και ακολουθεί την πορεία της ζωής μας. Γι’ αυτό έχει και μια επιβιωτική αξία. Είναι όμως αρκετές οι φορές που αποφασίζουμε να πάρουμε την αλλαγή στα χέρια μας: από τη δίαιτα της (επόμενης) Δευτέρας, την επίσκεψη στον πλαστικό χειρουργό ή την αισθητικό, μέχρι την επιθυμία μας να κόψουμε το τσιγάρο ή να φύγουμε από μια σχέση που μας πληγώνει, όλα ξεκινούν από μας. Η στιγμή που συνήθως σηματοδοτεί την έναρξη της αλλαγής δεν είναι όταν αισθανόμαστε ήρεμοι, ξεκούραστοι ή δυνατοί, αλλά όταν κουραστούμε, όταν υποφέρουμε περισσότερο απ’ ό,τι χαιρόμαστε. Μπορεί διάφοροι λόγοι να μας οδηγήσουν στην σκέψη ότι πρέπει να αλλάξουμε: οι υποδείξεις των άλλων, τα “πρέπει”, το ότι όλοι γύρω μας αλλάζουν… Ωστόσο, διανύουμε συνήθως αρκετό δρόμο από τη στιγμή της επιθυμίας για αλλαγή μέχρι τη στιγμή της έμπρακτης προσπάθειας.

Στο μέσο περίπου της ζωής μας, έρχεται μια στιγμή αποτίμησης. Θεωρούμε ότι αρχίζουμε την κάθοδο του λόφου που ονομάζεται “ζωή” και ακόμα δεν κάναμε ό,τι θέλαμε για τη ζωή μας αλλά και για την εικόνα μας. Όταν λοιπόν φτάνουμε στην πόρτα του αισθητικού είμαστε έτοιμες να αλλάξουμε. Αν όμως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, εχθρός της αλλαγής είναι η συνήθεια. Μια συνήθεια που εκφράζεται εύγλωττα μέσω της εσωτερικής εκείνης φωνής που μας διατάζει να σταματήσουμε, ή δια στόματος αγαπημένων και γνωστών που άλλοτε διστακτικά και άλλοτε δυναμικά “δεν μας αναγνωρίζουν”. Είναι λογικό, γιατί όταν κάτι έχει γίνει συνήθεια δύσκολα αλλάζει. Κατά βάθος φοβόμαστε να αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας, γιατί δεν ξέρουμε ποιοι θα είμαστε μετά και πώς θα αντιδράσει το περιβάλλον μας. Ο άνθρωπος φοβάται το άγνωστο. Είναι όχι συνειδητή διεργασία ο συνδυασμός του φόβου του αγνώστου και της δύναμης της συνήθειας.Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι άνθρωποι αλλάζουν δυσκολότερα.
Παρ’ όλα αυτά, όσο και αν ο άνθρωπος τείνει να προτιμά το γνωστό, η ίδια η ανθρώπινη φύση μας σπρώχνει προς την αλλαγή.
Εξελικτικά έχουμε ανάγκη να δεχόμαστε καθημερινά ένα βαθμό αισθητηριακής διέγερσης, γεγονός που εξηγεί γιατί ο άνθρωπος, αν και βολεύεται στο γνωστό, είναι φτιαγμένος για να ακολουθεί το νέο. Η αλλαγή όμως είναι μια αργή και επίπονη διαδικασία. Μπορεί να φαίνεται εύκολο να αλλάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, επεμβαίνοντας στα κινητά και ακίνητα χαρακτηριστικά μας, αλλά χρειάζεται χρόνος για να γίνει η αλλαγή κτήμα μας.

Τι κάνει μια γυναίκα όμορφη;

Στον “αγγελικά πλασμένο”κόσμο του σήμερα, με την αποθέωση της τέλειας ομορφιάς, το μόνιμο μακιγιάζ μάλλον φαντάζει απαραίτητο, αφού κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν σ’ αυτό για διορθώσεις. Το μακιγιάζ διαρκείας είναι η νέα τάση της ομορφιάς. Υπόσχεται να μας χαρίσει γοητεία, νεανική εμφάνιση, φωτογένεια και να κρατήσει ψηλά τα…φρύδια μας και το ηθικό μας. Η τέχνη αυτή προσαρμόζει την Πραγματικότητα στο Είδωλο. Σαν να τοποθετεί μια ζελατίνα με αναλογίες στο Πραγματικό, να πετάει ό,τι περισσεύει και να τεντώνει ό,τι λείπει, υπακούοντας σε μια προκρούστεια λογική. Όμως η ομορφιά έχει τη δική της ελευθερία. Δεν υπάρχει και ταυτόχρονα υπάρχει παντού. Όσο και αν έχουν προσπαθήσει να την περιορίσουν στην επιφάνεια και να την στριμώξουν στα καλούπια των μαθηματικών, εκείνη επιμένει να πλανάται ελεύθερη, αλλάζοντας συνεχώς μορφή.

Το μόνιμο μακιγιάζ είναι τέχνη. Η τέχνη σε αντίθεση με την τεχνική που απαιτεί μόνο μυαλό, θέλει όραμα, θέλει ψυχή, θέλει διάθεση να εκτεθείς, φανερώνοντας με τα έργα σου το πρότυπό σου για την ομορφιά και την αλήθεια. Μέσα από τη δημιουργία εκθέτεις την ψυχή σου. Αν ευτυχήσεις, η κοινοποιημένη άποψή σου, να ταιριάζει με την αυτοεικόνα του αντικειμένου σου τότε έχεις πετύχει.
Ο άνθρωπος ζει για την ομορφιά και συνεχώς την επιζητεί. Σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η ομορφιά είναι πρόβλημα, τους ανταπαντώ ότι όταν δεν είσαι όμορφος είναι ακόμα περισσότερο. Η ομορφιά είναι πηγή της απόλυτης αρμονίας. Κι ας λέει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ πως
“η ομορφιά σε μια δημοκρατική κοινωνία σαν την δική μας, όπου υποτίθεται πως όλοι έχουμε από τη γέννησή μας τις ίδιες ευκαιρίες, είναι θεμελιακή αδικία”…