Ο καλλωπισμός στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν γένους θηλυκού. Τα ψιμύθια, τα καλλυντικά της αρχαιότητας, τα χρησιμοποιούσαν και οι άντρες. Εκτός  από τον ανθρακικό μόλυβδο, μια λευκή σκόνη που χρησιμοποιούσαν για να λευκαίνουν την επιδερμίδα, υπήρχαν και αρκετά ακόμη: ο”μίλτος”, μίνιο που έδινε ρόδινο χρώμα στα μάγουλα, το “φύκος”, χρώμα που έβγαζαν από ένα είδος φυκιών και το χρησιμοποιούσαν για τον ίδιο σκοπό, και βαφές για τις βλεφαρίδες και τα βλέφαρα. Το “καλλιβλέφαρον” ήταν το καλλυντικό των βλεφάρων, το “στίμμι“, κονιοποιημένο αντιμόνιο, ήταν κάτι σαν τις σημερινές σκιές, και ο “άσβολος” καπνιά για το βάψιμο των βλεφαρίδων.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έφτιαχναν κοκκινάδι για τα χείλη, ανακατεύοντας χένα και καρμίνιο. Εκτός από το κόκκινο, αγαπημένα τους χρώματα ήταν το μπλε, το μαύρο και το πορτοκαλί, ανάλογα με την διάθεση της στιγμής και τη ματαιοδοξία του χρήστη.

Στα τέλη του 16ου αιώνα, οι άντρες φοράνε τεράστιες περούκες, ενώ αργότερα οι εκλεπτυσμένοι, αλλά και αδίστακτοι ευγενείς έτρεχαν από χορό σε χορό, από συνωμοσίες σε φόνους, χωρίς να περιφρονούν τα φτιασίδια.

Οι “ευνοούμενοι” του βασιλιά Ερρίκου, ντυμένοι με φορέματα από βαρύτιμο μεταξωτό, φορτωμένοι κοσμήματα, διαπληκτίζονταν μεταξύ τους, απολύτως επιτηδευμένοι και προκλητικοί.

Με μαλλιά βαμμένα μενεξελιά, φρύδια αποτριχωμένα, πιγούνι ψεκασμένο με υδράργυρο, χλωμοί κάτω από το εφηβικό χνούδι που κάλυπτε τα μάγουλά τους, περιτριγύριζαν περίτεχνα τον μονάρχη τους.

Τον 18ο αιώνα, η ανδρική κοκεταρία έφτανε στα όρια της γυναικείας.

Η Επανάσταση όμως…

Τον 19ο αιώνα επικρατούσε η αντίληψη των ρομαντικών για την ομορφιά.

Ίσια, καλοχτενισμένα γυαλιστερά μαλλιά και χλωμό πρόσωπο, που οι ωραίοι αποκτούσαν καμιά φορά πίνοντας ξύδι.

Οι έμποροι καλλυντικών πουλάνε μόνο πούδρα λευκή σαν το μάρμαρο, μερικά φιαλίδια ξίδι, “μπριγιαντίνη” για να στρώνουν τα άτακτα μαλλιά, και αλοιφή με άρωμα κίτρου για απαλά και λευκά χέρια.

Η επιστημονική εποχή για τα καλλυντικά αρχίζει να εμφανίζεται δειλά το 1895, με την πρωτοβουλία μιας Γαλλίδας. Βλέποντας ότι τα μυστικά της ομορφιάς διαδίδονταν σχεδόν κρυφά απο ανεύθυνες  μανικιουρίστες, μασέζ, αλλά και βοτανολόγους, είχε την ιδέα να ζητήσει ιατρική έγκριση για μερικές ανώδυνες συνταγές ομορφιάς.

Για να εξιδανικεύσουν ανθρώπους που δεν ήταν αρκετά προικισμένοι από τη φύση, ή που είχαν αρχίσει να κουράζονται από τα πρώτα σημάδια  των γηρατειών, οι διάφοροι “ειδικοί” της ομορφιάς επινόησαν πολλές μεθόδους. Σήμερα, αυτό το έργο έχουν αναλάβει η πλαστική χειρουργική, η αισθητική και το μόνιμο μακιγιάζ.

 

Το αντρικό φύλο φαίνεται να έχει αναθεωρήσει την παραδοσιακή στάση του σε σχέση με τα ινστιτούτα αισθητικής, και να έχει ξεπεράσει τις αναχρονιστικές απόψεις που ήθελαν την αισθητική να αποτελεί αμιγώς γυναικείο ζήτημα. Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται ότι οι άντρες ολοένα και περισσότερο εμφανίζονται αποφασισμένοι να αλλάξουν ό,τι δεν τους αρέσει στην εικόνα τους, και είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν την αισθητική ως όπλο στον αγώνα ενάντια στον χρόνο.

παρατηρώντας κανείς τις “οβιδιακές” μεταμορφώσεις και τις “ρυτιδοεξαφανίσεις” πολλών καλλιτεχνών αλλά και πολιτικών, διαπιστώνει εγκαίρως ότι το χέρι της επιστήμης είναι μακρύ.

Ποιος ισχυρός δεν επιθυμεί σφόδρα να παραμείνει νέος και όμορφος; Πολλοί παζαρεύουν το πρώτο, ουδείς το δεύτερο. Η ανάγκη του άντρα να φαίνεται νέος και λαμπερός τόσο στην τέταρτη, όσο και στην πέμπτη και στην έκτη δεκαετία της ζωής του, τον οδήγησε στο να εκτιμήσει τη συμβολή της ιατρικής αισθητικής στην επίτευξη του νέου στόχου του: δεν θα παραδοθώ ποτέ στα γηρατειά, μέχρι να γεράσω στ’ αλήθεια.

 

Η συντριπτική πλειοψηφία των πελατών του μόνιμου μακιγιάζ είναι γυναίκες. Κάποιοι άντρες, όμως, προστρέχουν στο μόνιμο μακιγιάζ για να τονίσουν το βλέμμα τους με έναν διακριτικό χρωματισμό στα μάτια, για να δώσουν ανεπαίσθητο όγκο στα χείλια ή για να σκουρύνουν ένα σημείο στο κεφάλι, όπου τα μαλλιά έχουν αραιώσει. Οι αρχές του μόνιμου μακιγιάζ βρίσκουν εφαρμογή εξίσου σε άντρες και γυναίκες, και συνεπώς η μεθοδολογία των διαφόρων επεμβάσεων είναι η ίδια και για τα δύο φύλα, σεβόμενη φυσικά τις ιδιαιτερότητές τους.

Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν και νέες τεχνικές, οι οποίες προσαρμόστηκαν στις υπάρχουσες εφαρμογές, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αντρών.

Η βασική αρχή σε ό,τι αφορά τη χρωστική στον άντρα, είναι ότι το σχέδιο πρέπει να είναι πολύ διακριτικό και σχεδόν αόρατο. Αυτό απαιτεί μεγάλη δεξιοτεχνία, ειδικά στην περιοχή του στόματος και των χειλιών. Για τις γυναίκες χρειάζονται συνήθως δύο περιποιήσεις για τον χρωματισμό, στους άντρες όμως θα πρέπει να υπολογίσουμε τουλάχιστον τρεις συνεδρίες. Στον άντρα αποφεύγεται ένα ακριβές περίγραμμα χειλιών, γιατί κάτι τέτοιο θα έδειχνε βαμμένο και αφύσικο. Ενδείκνυται μια τεχνική σκίασης, με την οποία απλώνουμε το χρώμα ημιδιάφανα.

Δουλεύουμε δικτυακά και χωρίς περίγραμμα κατά μήκος της άκρης των χειλιών. Στα αντρικά χείλη, ο σχεδιασμός με φως-σκιά δείχνει τέλειος και ογκώδης. Το φως των χειλιών στον άντρα δεν προσδίδει μόνον όγκο, αλλά εξαλείφει οπτικά και μικρές ατέλειες στο σχήμα του άνω χείλους. Το κάτω χείλος μεγαλώνει,με την τεχνική της “σκιάς του νερού”, μια τεχνοτροπίας η οποία σχεδιάστηκε ειδικά για τον χρωματισμό στους άντρες, και οικειοποιείται το “χύσιμο”μιας ακουαρέλας. Το χρώμα πρέπει να είναι σκούρο, χωρίς κόκκινα στοιχεία, μιας και μόνον έτσι θα δείχνει η σκιά φυσική. Τα ανοιχτά χρώματα, εφαρμοσμένα καλυπτικά, δείχνουν αφύσικα.

 

Απ’ όλα τα ανώτερα θηλαστικά, ο άνθρωπος έχει το λιγότερο προστατευμένο και πιο ευάλωτο δέρμα. Οι σοβαρές βλάβες του δέρματος, όπως τα εκτεταμένα εγκαύματα,αποτελούν άμεση απειλή για τη ζωή μας. Αν αλείφαμε με μπογιά όλο μας το σώμα, δεν θα ζούσαμε πάνω από μερικές μέρες.

Ο ασθενής που πάσχει από κάποιο δερματικό πρόβλημα αισθάνεται ότι σε κάποιον βαθμό χάνει την ακεραιότητά του. Είναι σαν να έχει κάποιο ελάττωμα το περίβλημά του, σαν να έχει μείνει ένα κομμάτι του απροστάτευτο και να μην μπορεί να αμυνθεί. Το δέρμα μπορεί να εκφράσει την αίσθηση ότι είμαστε ευάλωτοι. Δεν μπορούμε να κρύψουμε αυτό που βγαίνει. Στο τέλος όλα θα φανούν: οι επιθυμίες μας, οι φόβοι μας, η ντροπή μας, οι πληγές μας, οι ουλές μας. Μέσα από αυτά που φανερώνουμε, η συνείδηση γίνεται και ναρκισσισμός. Το δέρμα μαρτυρά για την εμφάνισή μας ό,τι και ένα ρούχο για την ταυτότητά μας.

Το μακιγιάζ, η αλλαγή στυλ, η ανανέωση, όλα δείχνουν ότι το δέρμα εμπλέκεται σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα του Εγώ που δείχνουμε στους άλλους, σε ό,τι αγγίζει την εικόνα και την εμφάνιση. Το μακιγιάζ θέτει ένα ερώτημα όσον αφορά τη σχέση μεταξύ του “είμαι” και του “φαίνομαι”. Δερματοπάθειες όπως η λεύκη ή η ψωρίαση εμφανίζονται σχεδόν πάντα, μετά από κάποιο ψυχικό σοκ, σε άτομα υπερευαίσθητα που φοβούνται μήπως πληγωθούν, και προστατεύουν τον εαυτό τους με ακραίο τρόπο. Γι’ αυτό στην κάλυψη των ουλών ή την αποκατάσταση της χαμένης τριχοφυΐας στα φρύδια ή στα βλέφαρα, χρειάζεται συνετή παρέμβαση. Για όσους έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες ως προς τα οφέλη του μόνιμου μακιγιάζ, μερικές βελτιώσεις είναι αρκετές. Για τους υπόλοιπους, καμία επέμβαση δεν θα είναι αρκετή για να διορθώσει την εικόνα της ασχήμας και των ψεγαδιών που βλέπουν στον καθρέφτη τους, παρόλο που μερικές φορές η εικόνα αυτή δεν έχει αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Η επούλωση και η διόρθωση του σωματικού τραύματος δεν ακολουθείται απαραίτητα από αυτήν του ψυχικού.

 

Στον τομέα των ιατρικά ενδεδειγμένων χρωματισμών (π.χ. σε περιπτώσεις με γυροειδή αλωπεκία) πρέπει να επεξεργαστούμε τα ανδρικά φρύδια με την τεχνική των μικρών τριχών, αλλά πολύ πιο ανέμελα και πολύ λιγότερο “νοικοκυρεμένα” και χτενισμένα απ’ ό,τι θα το κάναμε σε μια γυναίκα.

Αν χρειάζεται να αλλάξουμε το σχήμα των φρυδιών (όταν υπάρχει λιγοστή τριχοφυΐα), δηλαδή να χρωματίσουμε περιοχές του δέρματος όπου δεν φυτρώνουν τρίχες, είναι κατάλληλη μια μονόχρωμη ή πολύχρωμη τεχνική με τούφες. Σε αυτό λαμβάνουμε υπόψη μας την αντανάκλαση λάμψης των φυσικών τριχών, που έχει ως συνέπεια ένα πολύ φυσικό αποτέλεσμα.

Αν θέλουμε να κάνουμε τα μάτια πιο εκφραστικά, ενδείκνυται και σε αυτήν την περίπτωση, πέρα από την γνωστή πύκνωση των βλεφαρίδων, και η τεχνική με σκιές-pixel, αλλά και τα εφέ με φως, τα οποία μπορούμε να πετύχουμε με έναν ειδικό χρωματισμό highlight.

 

Πουθενά δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ούτε στην τέχνη, ούτε στην επιστήμη, ούτε στην τεχνολογία. Ο Φλωμπέρ χρειαζόταν το παραδοσιακό μυθιστόρημα για να το ανατρέψει, ο Πικάσο τον Ρέμπραντ για να τον αποδομήσει, η ιατρική αισθητική το παραδοσιακό τατουάζ για να το αναβαθμίσει. Στη διαδρομή του ιατρικού μακιγιάζ έγιναν κάποια λάθη. Στην ιστορία της σκέψης, όμως, το λάθος ισοδυναμεί με εμπειρία, το παραπάτημα με ένα βήμα πιο μπροστά στον σωστό δρόμο, η άχρηστη επινόηση με μια εν δυνάμει χρήσιμη. Σήμερα δεν είναι απαραίτητο να ξέρουμε πώς θα προγραμματίσουμε έναν υπολογιστή, ούτε πως θα ανακαλύψουμε ένα νέο Ίντερνετ, με την ίδια λογική που ο Πικάσο δεν χρειάστηκε να εφεύρει τη ζωγραφική ή ο Μπετόβεν την κλίμακα του ντο. Όπως εκείνοι, έτσι και εμείς μπορούμε απλώς να πατήσουμε στην κατακτημένη γνώση, όσον αφορά στην εφαρμογή του μόνιμου χρωματισμού, και να αφήσουμε την φαντασία μας ελεύθερη. Οι καλές ιδέες δεν πετούν μόνες τους στον αέρα, αντίθετα συνδέονται με τις προηγούμενες και τις επόμενές τους. Κάθετι εμπεριέχει την ίδια την αλλαγή του, έναν χάρτη που περιγράφει όλους τους τρόπους με τους οποίους το παρόν μπορεί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του.

Το μόνιμο μακιγιάζ σε άντρες είναι μια πρωτότυπη, ανατρεπτική, έξυπνη ιδέα που οδηγεί στην επιτυχία. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν πολλοί επαγγελματικοί χώροι που να προσφέρουν τέτοιες εξειδικευμένες υπηρεσίες στον αντρικό πληθυσμό. Όποιος πετύχει να κάνει σε έναν άντρα έναν χρωματισμό που να δείχνει ακριβής και διακριτικός, θα καταφέρει να κερδίσει καινούρια πελατεία. Οι άντρες πελάτες είναι πολύ πιστοί. Επιπλέον, ένας άντρας θα έρχεται στον χώρο σας σε πιο τακτικά χρονικά διαστήματα, διότι, λόγω του απαλού χρωματισμού, θα χρειάζεται πολύ συχνά επιδιόρθωση.